همشهری کین شاید همان فیلم ناطق آمریکایی باشد که به نظر می‌رسد به طراوت و تازگی همان روزی است که اکران شد. حتی شاید تازه‌تر هم به نظر بیاید. بسیاری از چیزهای فیلم که برای سال ۱۹۴۱ قراردادی و حتی پیش پا افتاده بودند حالا دیگر یا به گذشته تعلق دارند یا فراموش شده‌اند یا تازه به نظر می‌رسند. مخاطبان جدید می‌توانند حتی بیش از نسل قبلی از زرق و برق تئاتری ارسن ولز لذت ببرند، چون با سنتی که این کار از دلش بیرون آمده خیلی ناآشنا هستند. ولز جوان -که در زمان اکران فیلم بیست و پنج سال بیشتر نداشت- به این عادت داشت که دیگران او را به «نمایش گری افراطی» متهم کنند، اما همان مخاطبان جوانی که «تئاتر» را پس می‌زنند با معصومیت و ساده‌دلی به گستاخانه‌ترین ترفندهای تئاتری -و نمایش های رادیویی قدیم- در همشهری کین واکنش نشان می‌دهند.
